Ik kan me niet herinneren dat ik een bepaalde verwachting had, toen ik vele jaren geleden met mijn gezin meedeed aan een IAAR-wandeling. Vooral het wandelen trok me aan; van de organisatie met de onuitspreekbare naam had ik nauwelijks gehoord.
Alle IAAR-projecten werden in een centrale hal voorgesteld met mooie posters en foto’s: Congo, Tanzania, Papoea Nieuw-Guinea… hoe meer ik zag, hoe meer ik me verbonden voelde met de mensen op de foto’s, mensen aan de andere kant van de wereld die net als ik op zoek waren naar zelf-ontplooiing, groei, en geluk.
Ik was toen nog niet lang bezig met de PRH-vorming, maar had al wel ervaren dat persoonlijke groei een weg was die me steeds dichter bracht bij mijn essentieel handelen. Tot mijn frustratie was het geen snelweg, maar eerder een bospad met veel kronkelingen en hindernissen. Maar toch, op een tempo dat ik niet zelf bepaalde, was er vooruitgang.
Ik voelde een diepe zekerheid dat persoonlijke groei de enige manier was om de wereld blijvend te veranderen. Door onze groei in handen te nemen, zouden ik, en ook de mensen op de foto’s, zichzelf verbeteren, maar ook hun gezin, hun familie, hun dorp, hun stad en de wereld. Niet alleen spiritueel, maar ook materieel.
(Pas veel later, toen we met de werkgroep IAAR zochten naar een slogan, verwoordde iemand dat heel mooi als: ‘Persoonlijke groei als motor voor vooruitgang’…)
Deze innerlijke oproep was genoeg om me met plezier te gaan engageren. Het was geen opgave, het was een geschenk. We staken de koppen bij elkaar om geld in te zamelen voor de verschillende projecten. We schraapten wat geld van onze eigen rekeningen. We vergaderden en we besloten dat er een nieuwe website nodig was, een site in vijf talen.
Ook het maken van die website gaf me veel voldoening. Het was een creatief en verbindend proces en het resultaat werd positief onthaald. Later besliste de werkgroep om ook een nieuwsflash te maken. Als ik eerlijk ben en al dat werk overschouw, is het soms wel heel saai werk… Het is repetitief, het is vaak uren staren naar een scherm en veel langer stilzitten dan goed voor me is.
Maar dan focus ik me op de inhoud, op de mensen waar het om gaat. Mensen wiens missie gefaciliteerd wordt door wat wij aan het andere einde van de wereld doen.
Mensen waar ik me verbonden mee voel. Gewoon omdat we mens zijn, omdat we hebben gekozen om te groeien. Groeien als motor voor vooruitgang…
